Aelredo di Rievaulx, L’amicizia spirituale

La virtù dell’amicizia

         ”E’stato detto che «già il solo tentativo di arrivare a cose grandi è grande». Per questo è proprio della mente virtuosa meditare costantemente cose ardue e sublimi, con il risultato o di raggiungere quello che brama, o di conoscere e comprendere con maggiore lucidità quale debba essere l’oggetto del suo desiderio: si deve credere che ha già fatto un passo non piccolo chi, conoscendo la virtù, si rende conto di quanto ne sia lontano. Del resto, il cristiano non può mai disperare di conquistare una virtù, perché sente ogni giorno nel Vangelo la voce divina che gli dice: Chiedete e otterrete. E non ti devi stupire se tra i pagani furono rari i seguaci della virtù, dato che essi non conoscevano colui che è il Signore e il largitore delle virtù, del quale è scritto: Il Signore delle virtù è lo stesso Re della gloria”.

(Aelredo di Rievaulx, L’amicizia spirituale, I, 26-27, a cura di D. Pezzini, Paoline, Milano 1998, p. 116-117).

 Cnota przyjaźni

         “Ktoś powiedział, że ten, kto odważył się na wielkie sprawy, sam także jest wielki. Dlatego też cnotliwy umysł ma zwyczaj nieustannego rozważania spraw wzniosłych i trudnych, aby osiągnąć to, czego pragnie, albo lepiej zrozumieć i poznać to, czego powinien pragnąć. I należy uważać, iż wielki krok naprzód uczynił ten, kto, dzięki poznaniu cnoty, doszedł do wniosku, że bardzo daleko mu jeszcze do jej osiągnięcia. Chrześcijanin nie powinien jednak tracić nadziei na zdobycie jakiejkolwiek cnoty, gdyż co dnia dochodzi do niego z Ewangelii głos Boży: Proście, a otrzymacie itp. Nic też dziwnego, że wśród pogan rzadko można było spotkać zwolenników prawdziwej cnoty, ponieważ nie znali oni Pana i Dawcy cnót, o którym napisano: Pan cnót, on sam jest królem chwały”.

         (Elred z Rievaulx, Przyjaźń duchowa, I, 26-27, Wydawnictwo Antyk, Kęty 2003, s. 22)